θα ήταν γύρω στις 10 το πρωί κάπου στο Πεδίο του Άρεως,στην Αθήνα.
Πάντα απόφευγα να επισκεφτώ τη μεγαλούπολη,ίσως γιατί γνώριζα μέσα μου πως ο ανθρώπινος πόνος, η σκληρή πλευρά της ζωής,αυτό που όλοι αποφεύγουμε και δε θέλουμε να βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, λαμβάνει χώρα στις μεγάλες πόλεις, όπου η ζωή δείχνει το αληθινό της πρόσωπο…
Δυο νέα παιδιά,όχι πάνω από 25,ακουμπισμένα στην παλιά πόρτα του εγκαταλειμμένου κτιρίου,ο ένας στην αγκαλιά της άλλης,έδειχναν να κοιμούνται…στο πλάι,κουτιά από μπύρες.
Κοντοστάθηκα…δεν ήταν συνηθισμένη εικόνα για μένα που ζω όλα μου τα χρόνια στην επαρχία και που εκεί δεν συναντάς εύκολα τέτοιες εικόνες.
Κοίταξα έναν άλλον περαστικό που επίσης παρατηρούσε τα δυο παιδιά.
-«πρεζόνια…μη δίνεις σημασία» είπε και έφυγε αδιάφορα. Ένα βάρος πλάκωσε την ψυχή μου…σαν να με στοίχειωσε η εικόνα των δυο νέων ανθρώπων κατάχαμα…δυο ψυχές που στην πιο ανθηρή και δημιουργική ηλικία,έτρεχαν με ιλιγγιώδη
ταχύτητα να βρουν το τέρμα της δικής τους πορείας,να φύγουν όσο πιο βιαστικά από τον άδικο ετούτο κόσμο.
Τί χρόνια είναι τούτα;
Να πεθαίνει ο συνάνθρωπος μας, να αυτοκτονεί ,ακριβώς στη διπλανή πόρτα,ακριβώς μπροστά στα μάτια μας και να μην μας νοιάζει…
Να ζούμε τις πιο βαριές αδικίες και να μην μας καίγεται καρφί.
Αδιαφορία…
και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως είναι πλέον μια «κατάσταση» υπαρκτή για την κοινωνία μας.
Αδιαφορία και απάθεια…για κάθε εκδοχή του καθημερινού μας βίου.
Γιατί ο αδιάφορος άνθρωπος είναι σε όλα αδιάφορος,εκτός από την καλοπέραση και τη βόλεψή του.
Δεν τον νοιάζει η πορεία της κοινωνίας,ακόμη κι αν αυτή κατρακυλάει επικίνδυνα σε μονοπάτια ανηθικότητας κι αντιαξιών.
Είναι ένας ανενεργός πολίτης που πρώτα απ’όλα απαξιώνει την ενασχόλησή του με τα κοινά.
Έχει προδοθεί επανειλημμένα κι εξαπατηθεί από πολιτικούς,τους οποίους πλέον δε θέλει να ακούει και δεν χαλαλίζει ούτε ένα λεπτό από τον χρόνο του για να ακούσει ακόμη και κάτι καινούργιο.
Έχει γίνει τόσο καχύποπτος,μετά από τόσες πολιτικές προδοσίες κι εξαπατήσεις,που το πρώτο στο οποίο γυρνάει την πλάτη του είναι η πολιτική.
Και τί γίνεται όταν έρθει η ώρα της κάλπης;
Το πιο πιθανό είναι να μην πάει καν να ψηφίσει ή να επιλέξει τον πολιτικό που θα του τάξει αύξηση μισθού και το όνειρο μιας εύκολης ζωής,χωρίς πολλούς προβληματισμούς.
Ο αδιάφορος πολίτης είναι αυτός που θα αφήσει τα δύσκολα για τους άλλους,που θα βάλει την “ουρά στα σκέλια”και θα αποστρέψει το πρόσωπό του από το πρόβλημα,σαν να μην είναι ο ίδιος μέλος αυτής της κοινωνίας.
Ο ατομικισμός, η πάρτη του και ο “ωχαδελφισμός”,είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του.
Αυτή η πολιτική απραξία ευνοεί τους “τεχνοκράτες”,οι οποίοι λαμβάνουν αποφάσεις ερήμην των πολιτών. Αποφάσεις που αφορούν ακόμη και την ίδια την ελευθερία των πολιτών.
Κι έτσι γινόμαστε θεατές κοινωνικών και πολιτικών ευτράπελων,που μας καταδικάζουν σε έναν αντιαξιακό βίο.
Ο απαθής άνθρωπος αδιαφορεί ακόμη και για το περιβάλλον του.
Θέλει δήθεν να δείχνει πως έχει οικολογική συνείδηση,κάνει ανακύκλωση αλλά αρκείται στα απλά κι εύκολα ενώ στα πιο ουσιαστικά προβλήματα θεωρεί πως είναι αδύναμος και δεν μπορεί να τα βάλει με τις πολυεθνικές και τις μεγαλοβιομηχανίες που ρυπαίνουν,αλλοιώνουν κι αρρωσταίνουν ό,τι ζωντανό στον πλανήτη.
Αυτά είναι προβλήματα αλλονών κι ας τα λύσουν οι άλλοι…
Η αδιαφορία είναι ισοδύναμη με ό,τι εγκληματικό συμβαίνει γύρω μας.
Υπεύθυνοι για τα δεινά της ανθρωπότητας δεν είναι μόνον όσοι τα σχεδιάζουν και όσοι τα διαπράττουν αλλά και όσοι είναι αδιάφοροι κι απαθείς.
Όσοι βλέπουν το άδικο ,το ψέμα,το παράλογο και δεν κάνουν
τίποτα παρά μένουν απλοί θεατές στην καταστροφή.
Όμως ..όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα περίμενε να ρθει και στο δικό σου η φωτιά.
Όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι, και όλοι μπορούμε να προσφέρουμε στην κοινωνία στο σημείο που μπορεί ο καθένας .
.Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την ευθύνη.
Αρκεί να αντιληφθούμε πως δε λειτουργούμε μόνοι μας
ως μονάδα αλλά είμαστε μέρος του σύνολου αυτής της κοινωνίας.
Και η κοινωνία, μας χρειάζεται όλους ενεργούς και σε εγρήγορση ώστε να προλαβαίνουμε κάθε κακοποιό στοιχείο που θα στοχεύσει στην εξαπάτησή μας και στον εξευτελισμό της ύπαρξής μας.
Στους ύστατους αυτούς καιρούς της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας,δύο είναι οι επιλογές μας ως ανθρωπότητα….
ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΩΣ ΚΟΙΝΟ ΣΤΟΧΟ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΕ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ…
ή να τραγουδήσουμε το κύκνειο άσμα της ελευθερίας του ανθρώπου και να απλώσουμε τα χέρια μας στις χειροπέδες της απόλυτης υποδούλωσης στους δυνάστες μας.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου